Okara: Opname van een bijproduct van soja in het pluimveedieet

Practical Recommendations

• Door zijn chemische en aminozuursamenstelling (tabel 1 en 2) kan okara op verschillende manieren in het pluimveedieet worden gebruikt. Een mogelijke toepassing is okara te gebruiken in de start- en groeifase (van de 1e tot de 21e dag). Een andere mogelijkheid is okara te voeren vanaf week 1 tot het slachttijdstip. De toevoeging van okara ter vervanging van 25 tot 75% sojameel in het dieet heeft geen invloed op de voederopname of de sterfte, vermindert de rantsoenkosten en levert een dagelijkse gewichtstoename op die vergelijkbaar is met die van 100% sojadieet. Vanwege het hoge vezelgehalte kan overvoedering met Okara echter de voeropname en de prestaties verminderen (Motawe et al., 2012).
• De samenstelling van Okara varieert van 20% tot 47,3% eiwit en 9,3% tot 22,3% vetten. Het bevat hoge hoeveelheden isoflavonen en de meervoudig onverzadigde vetzuren linoleenzuur en linolzuur (O'Toole 1999; Bowles en Demiate 2006). Het energiegehalte is ook belangrijk om de gewichtstoename van dag 1 tot 21 te garanderen (tabel 3).
• Volgens Rostagno et al. (2011) is de verteerbaarheid van ruw eiwit (CP), aminozuren (AA) en lipiden van okara hoger dan die van soja. In het bijzonder heeft okara CP een hogere verteerbaarheid van ongeveer 99,6% in plaats van 91% . Het eiwitgehalte, de eiwitefficiëntiecoëfficiënt en de essentiële AA's van okara zijn doorgaans hoger dan die van andere producten op basis van soja, als gevolg van het warmteproces dat soja ondergaat tijdens de verwerking van het waterig extract van soja. Hierdoor zijn bepaalde AA's beter beschikbaar, wat op zijn beurt de verteerbaarheid van eiwitten en vetten verhoogt (O'Toole 1999)
• Opgemerkt moet worden dat volgens Diaz-Vargas (2016) het CP-gehalte van okara 21 % lager was dan dat van soja (45%). Het grootste verschil tussen okara en sojaschroot was echter met betrekking tot tryptofaan, met 55,5 % minder gevonden in okara. Het gehalte aan lysine, methionine en threonine varieerde respectievelijk met 7,5%, 13,3% en 16,5% (tabel 3).
• De economische levensvatbaarheid van het opnemen van okara in de diëten werd bepaald volgens de vergelijking beschreven door Bellaver et al. (1985), die de gemiddelde kosten van het voer per kilogram lichaamsgewicht berekent.