Voederstrategieën voor vleeskuikens

Practical Recommendations

Volgens de biologische normen moeten biologische slachtkuikens zo spoedig mogelijk (figuur 1), maar ten minste opeen derde van hun leven, kunnen scharrelen en toegang hebben tot ruimten in de open lucht. De minimum slachtleeftijd voor vleeskuikens is 81 dagen.

• De voederbestanddelen moeten eiwitten van hoge kwaliteit bevatten, bv. peulvruchten, aquatische voederbronnen en bijproducten van de levensmiddelenproductie en industriële processen.
• De biologische normen verbieden het gebruik van synthetische aminozuren, zodat moet worden gezorgd voor de beschikbaarheid van aminozuren (vooral methionine en lysine).
• Er moet een gefaseerde voederstrategie worden toegepast om rekening te houden met de verschillen in de voedingsbehoeften van vleeskuikens tijdens de verschillende groeistadia.
• Houd bij de berekening van de voedingsbehoeften en de samenstelling van het rantsoen rekening met het voer dat in de openlucht wordt verbruikt (ruwvoer).
• Formuleer diëten op basis van verteerbare aminozuren in plaats van op totaal aminozuur- of ruw eiwitniveau.
• Kies geschikte rassen die kunnen presteren met de gegeven middelen, vooral trager groeiende rassen.

• Langzamer groeiende rassen zullen minder energiedichte rantsoenen nodig hebben en zijn ook meer geneigd om voedsel in het assortiment te zoeken.

  Keuzevoedering, waarbij de dieren afzonderlijke voedergewassen kiezen in plaats van gefabriceerde mengvoeders, blijkt de voederconversieefficiëntie te verhogen wanneer de dieren toegang hebben tot scharrelruimte.

  Beperking van de eiwitopname voor biologische vleeskuikens in de afmestfase kan een aanvaardbare voederstrategie zijn als de vleeskuikens toegang hebben tot vegetatie met een hoge voedingswaarde. Vermindering van het eiwitgehalte voor traaggroeiende rassen tot 15% leidde tot een lagere FCE maar ook tot lagere productiekosten.

  Essentieel hierbij is het beheer van het voederareaal en alternatieve voedergewassen, zoals in balen geperst hooi, dat nodig zal zijn in de winter of tijdens droogteperioden. Bronnen met een hoog eiwitgehalte, zoals luzerne en klavers, kunnen ook een deel van het benodigde eiwit leveren. Ook kan rekening worden gehouden met insecten en ongewervelde dieren die op de weide worden gegeten en die een deel van de benodigde eiwitten en aminozuren kunnen leveren.